کفش‌های کتانی (که به آنها کفش‌های ورزشی، کفش‌های تنیس، کفش‌های بدنسازی، کفش‌های ورزشی، کفش‌های تخت، دویدن یا دونده‌ها نیز گفته می‌شود). کفش‌هایی هستند که عمدتاً برای ورزش یا سایر اشکال ورزش‌های بدنی طراحی شده‌اند، مانند کفش اسپرت گوچی،اما اکنون به طور گسترده برای روزمره نیز استفاده می‌شوند.
لباس غیر رسمی.
از زمان محبوبیت آنها توسط شرکت هایی مانند Converse، Nike و Spalding در اواسط قرن بیستم، آنها تبدیل به لباس شدند و تنوع در بسیاری از بازارهای جهانی به طور تصاعدی در حال رشد بود. مانند سایر بخش‌های صنعت پوشاک جهانی، تولید کفش‌ها به شدت در آسیا متمرکز است و از هر ده کفش، نه کفش در آن منطقه تولید می‌شود.
کفش‌های کتانی معاصر عمدتاً از مواد مصنوعی ساخته می‌شوند و مواد و فرآیند تولید به طور متوسط حدود 14 کیلوگرم (31 پوند) CO2 تولید می‌کنند. برخی از شرکت ها در تلاش هستند تا مواد پایدارتری را در تولید خود جایگزین کنند حدود 90 درصد از کفش ها در پایان عمر به محل های دفن زباله ختم می شوند.
این کفش ها با نام های مختلفی بسته به موقعیت جغرافیایی و تغییر در طول دهه ها، نام گذاری شده اند. اصطلاح “کفش ورزشی” بیشتر در شمال شرقی ایالات متحده، فلوریدا مرکزی و جنوبی، استرالیا نیوزیلند و بخش‌هایی از کانادا استفاده می‌شود.
با این حال، در انگلیسی استرالیایی، کانادایی و اسکاتلندی، کفش‌های مخصوص
دویدن و دونده اصطلاحات مترادفی هستند که برای اشاره به کفش‌های ورزش استفاده می‌شوند. با اصطلاح اخیر در هایبرنو-انگلیسی نیز استفاده می شود.
کفش تنیس اصطلاح دیگری است که در انگلیسی استرالیایی و آمریکای شمالی استفاده می شود.
معادل انگلیسی انگلیسی کفش کتانی در شکل مدرن آن به دو نوع جداگانه تقسیم می‌شود.
عمدتاً مربی‌های فضای باز و مد روز، کفش‌های آموزشی یا «کفش‌های بسکتبال» باکیفیت و در مقابل «پلیم‌سول‌ها» با کفه‌های لاستیکی ارزان، برش کم و روکش بوم.
